Parasız Sohbet Odaları

Parasız Sohbet Odaları

Sevgili okurlar, bugün sizlerle “Umut“ adında bir hikayeyi paylaşmak istiyorum.

Ben çok küçük yaşlarda annemi ve babamı trafik kazasında kaybettim. Daha beş yaşlarındaydım. Yüreğimde kocaman bir yara bıraktı. Bir çocuk için anne ve babadan daha değerli kimse olamaz. Ortada kalmıştım. Hem öksüz hem de yetim kalmıştım! Akrabalarım kendi aralarında, kim bu çocuğa bakacak diye tartışmaya başlamışlardı. Koca yürekli adam, dedem, ben torunumu kimseye vermem ben bakarım dedi. Benim ise gözlerim doldu. Dedem kendine bakamıyordu daha. Babaannem vefat ettikten sonra oda kendini hayatın akışına bırakmıştı. Yaşayan ölüden farkı yoktu ve şimdi bana bakmak istediğini söylüyordu. Verirler miydi ? Verirlerdi vermeleri gerekiyordu, çünkü dedem çok aksi adamdı. Hayatı onlara zindan edebilirdi. Ben çaresiz kıyafetlerimi oyuncaklarımı topladım, dedemin elinden tutarak evin yolunu tuttuk.

Harabeyi andıran dedemin derme çatma evine geldik. Her yer o kadar dağınıktı ki, oturacak yer kalmamıştı. Dedem aklımdan geçenleri sezmiş gibi, “misafir beklemiyordum “ diyerek etrafı toplamaya başladı. Ben de yardım ettim, gülümsedi bana. Seninle iyi geçineceğiz delikanlı dedi. Dedemin karanlık dünyasına ben ışık gibi doğmuştum. Eski dedem gitti yerine yeni birisi geldi. Biz birbirimize kenetlenerek yaşamımızı sürdürdük. Günler birbirlerini kovaladı. Ben artık büyüdüm delikanlı adam oldum. Artık ben dedeme bakmaya başladım. Koca çınar yüzü buruş buruş, gözleri çakır, elleri titrek, secdeden başını kaldırmıyordu. Bizim hayatımız harabe evde geçiyordu. Ben dedeme minnettardım, beni büyütmüştü eğitmişti bağrına basmıştı. Annemin babamın yokluğunu hissettirmemeye çalışmıştı.

Bir gün dedem çok ağırlaştı, ve aniden vefat etti. Ben yine öksüz kaldım. Bir çukurun içine düşmüş gibi hissettim. Her yer karanlıktı, ben tek ışığım dedemi kaybetmiştim ! Yapayalnızdım, tutunacak dalım kalmamıştı. Arkadaşlarımın yokluğunu hissettim. Çekingen insandım, arkadaşlık kuramıyordum. Bunun eksikliğini hissetmeye başladım. Sohbet edecek kimsem yoktu. Çaresizlik içinde bilgisayarımı açtım, önüme ilk çıkan mobil sohbet odasına girdim. Çekingendim ne konuşulur sohbet sitelerinde bilmiyordum. İnsanları seyretmeye başladım. Kimisi derdinden bahsediyordu kimisi mutluluğundan. Saçma sapan konuşan insanlar da vardı. Herkes kendi dünyasını yansıtıyordu. Benim yansıtacak bir şeyim yoktu, acıdan başka.

Günlerdir parasız sohbet odalarına giriyordum, daha tek kelime etmemiştim. Beni de izleyen biri varmış meğer özel mesajla irkildim. “İyi misin? “ diye soruyordu. “İyi değilim, çok kötüyüm!” yazmak istedim, ama parmaklarım sadece “iyiyim” yazabildi. Sonra uzun süren bir sessizlik… öyle bakakaldım kelimeye, “Sen nasılsın” dedim. Böyle başladı sohbetimiz. Yaklaşık her gün işten sonra sohbet odalarına giriyordum. Onu bekliyordum. Sonra saatlerce sohbet ediyorduk. Ben anlatıyordum o dinliyordu sadece. Sanki bir ömür susmuş gibi içim dolmuştu. Anlatacaklarım içime birikmişti. Ben ne zaman biriyle sohbet etmiştim en son, hatırlayamıyordum. Hele dedem gittikten sonra, bıçak açmamıştı ağzımı. Ama şimdi onu bulmuştum, hiç susmuyordum! Oda gidermiydi diye çok düşünüyordum.

Sevdiklerim hep birer birer gidiyordu çünkü. O gitmesin istedim ben. Hayallerimi onun varlığı ile süsledim. Düştüğüm dipsiz kuyudan aydınlığa çıkardı beni. İyi ki sohbet odalarına girmişim, iyi ki varsın sohbet arkadaşım.

Yalnızlığa düştüğümüzde umutsuzluğa kapılma. Kapanan her kapının ardında yeni, daha güzel kapılar seni bekliyor. Bunu unutma. Bazen ihtiyaç duyduğun sıcacık bir sohbet, bazen dertlerini anlatıp hafiflediğin bir arkadaş bulursun. Hiç vakit kaybetmeden katıl aramıza. Sen yoksan bir kişi eksiğiz demektir.

Muhabbetle kalın, tebessümle kalın, umudunuzu yitirmeyin…

Hoş sohbetlerde buluşmak dileği ile…

Yazan: HcR